Sesja II - Dwa światy

Gm: Leer
Nazwa: Dwa Światy
Data otwarcia: 02.11.2012
Więc zaczynajmy !

Prosze o podanie charakterystyki postaci i wysłanie mi kart graczy.

Imię: Abaddon
Klasa: Malgath
Wzrost: 195 cm
Włosy: Długie, czarne, rozpuszczone (zachodzące na ramiona)
Twarz: Ciemne oczy, małe usta
Głos: Słuchacz czuje lekko strach i bezpieczeństwo jednocześnie
Budowa ciała: Chudy, lecz dobrze umięśniony.
Usposobienie: Spokojny, trudny do zdenerwowania, lecz gdy wpadnę w szał to niszczę wszystko do okoła. Lubię szczególnie krasnoludów i inne anioły, nie przepadam za orkami i niziołkami.
Ulubione bóstwo: Sithis
Ulubiony trunek: Czerwone wino
Ulubione jedzenie: Mięso indyka
(Chciałbym wyglądać tak, jak na awatarze)
Data urodzenia: 11 dzień Ddżystych lasów

Jarmund Varúlfur jest dumnym, honorowym krasnoludem. Pierwsze co zwraca
uwagę, gdy się na niego patrzy (oczywiście oprócz krasnoludzkiej, krępej
budowy ciała) to jego rude, gęste owłosienie. Włosy ma zaczesane do
tyłu i spięte dużymi, niebieskimi klamrami. Z części sięgającej za
brzuch brody uplótł masywny warkocz, który to widowiskowo płynie w
powietrzu, gdy Jormund macha toporem. Broda nie zasłania jego dużych,
grubych ust i rumieniących się policzków. Jest krasnoludem w średnim
wieku. Ma okrągłe oczy koloru zamglonego jeziora.

Spoiler:

Jesteście w metalowej klatce. Jest ona dość duża, po prawej stronie ma drzwi zamknięte na kłódkę. Jest was czterech: dwóch krasnoludów, malgath obok siebie, a na drugim końcu człowiek spoglądający jakby zastygły bez myśli w niebo. Macie skrępowane ręce i nogi, a malgath dodatkowo jeszcze skrzydła. Odziani jesteście w brudne koszule, malgath ma płaszcz, przykrywający skrzydła. Po chwili zauważacie, że klatka jest ciągnięta przez powóz. Jedziecie po drodze, wokoło was widać las. Jedziecie pod górę, w odległości mniej więcej kilkunastu minut widzicie zarys jakiegoś miasta. Niewiele słyszycie. Co jakiś czas tylko woźnica pogania konie biczem. Na powozie siedzi oprócz niego trzech ludzi, ubranych w długie, czerwone szaty z kapturem. On ubrany jest podobnie.

*mam czkawke* "panowie grubo sie dzialo co? hue hue!"

"Ej ty, człowieku! Kim jesteś? Dlaczego tu jestem?"

"Pyllllugawy miód pitny! Zawsze toż to jego wina, gdy budzę się bez pamięci! Mówcie mi chyżo, cóż tu się wyrabia, bo nie ręczę za siebie!" -zrywam się

Człowiek ani nie wzruszył się na słowa Abaddona. Przyglądacie się mu bliżej. Jest to starszy mężczyzna, gdzieniegdzie już siwy, lecz pozostałości jego czarnych włosów wciąż błyszczą na głowie w popołudniowym słońcu. Na lewym policzku ma jakąś bliznę. Jormund próbuje wstać ale nie udaje mu się. Jesteście skrępowani mocnymi linami, podłoga jest drewniana.

Próbuje lekko szturchnąć nogami człowieka. "EEEEJ! Do ciebie mówie!"
Odwracam się do ludzi z poza klatki. "Panowie, mógłbym się dowiedzieć dlaczego tu jestem?"

Choć mało wierzę w szansę powodzenia, nie poddaje się łatwo i staram się zerwać liny siłą mięśni. "Ej ty! Czerrwonopłaszczy! Co tu się dzieje!?" -wrzeszczę ze złością

"hue hue panowie spokojnie" zwracam sie do aniolow "panowie obiecalem Pani z tawerny ze splace szystko com przepił! ale NIE! nie! nasyla na mnie nie wiadomo kogo! w kosci chialzem se pograc" *czkawka* klade sie na podlodze i sie smieje do siebie.

Abaddon nie szturchnął człowieka, ponieważ jest on zbyt daleko. Jormundowi udało się wstać na nogi. Teraz czuje, że mu trochę ciężko. Jeden z ludzi na powozie przesiadł się twarzą do was i mówi lekko ironicznym, ale niezbyt złym głosem: "Proszę proszę! Ktoś tu się obudził! Nie oburzajcie się tak, niedługo koniec drogi. A co tu robicie? Zmierzacie na targ niewolników w mieście Barkal. A tam... kto wie, co was czeka." - po tych słowach uśmiechnął się do was serdecznie.

"Tylko plugawcy porywają w niewolę!" -irytuję się i rozglądam za czymś ostrym w klatce.

"Cóż za serdeczny uśmiech parszywcu." Odwracam się od rozmówcy i szepcze do Malina (Igor czyta)

Spoiler:

To już tylko GM

Spoiler:

"He hee targ niewolnikow? To co chcesz nam kupic jakiegos hehehe! taki by mi sie przydal co by mi piwo z piwnicy przynosil!"
Zwracam sie do Abbadona ale nie szepcze tylko mowie moim dononym glosem
"Ja? ja to jestem Malin, Malin Spadziowy! Kazdy we wsi mnie zno z tego ze wypic potrafie wiecej niz waze!"

Jormund

Spoiler:

Koleś na powozie odzywa się po raz kolejny:
"Jesteśmy łowcami niewolników, z tego żyjemy. Poza tym, znaleźliśmy was na odludziu, więc pewnie gdybyśmy was nie wzięli, i tak zdechlibyście. A tak to kto wie, może traficie do jakiegoś dobrego domu. Tymczasem milczeć, zaraz stajemy."
Potem obrócił się i zajął z powrotem swoje miejsce. Rzeczywiście, widzieliście już dość blisko mury miasta i jego bramę. Wydawało się dość spore, jakieś sto metrów przed murami las się skończył, a przed miastem była rozlana wspaniała fosa. Właśnie wjeżdżacie na most, który prowadzi do bram.

Próbuję najmocniej jak mogę rozerwać więzy. Jak mi się nie uda, kładę się na boku

paczam na miasto i mowie glupim pijanym glosem "no no ladne to miasto, tak w ogole panie to dziekuje ze naz pon zebral z tego zadupia, a tak w ogole konia ladnego pan ma moge se poglaskac?"

"Wolałbym umrzeć, niż stracić honor służąc jakimś brudasom!" -mówię niby szeptem, ale tak by mnie usłyszał. Staję tyłem do przodu wozu i próbuję osłabić liny zębami.

Jormund

Spoiler:

Wjeżdżacie do miasta. Robi ono spore wrażenie. Budynki zorganizowane są niczym pierścienie. Najpierw jest zewnętrzny, między pierwszym rzędem budynków a murami. Tutaj gdzieniegdzie widzicie ławki, drzewa i bujne trawy. Dalsze kręgi to już bardziej przemysłowe dzielnice i przepełnione przechodniami chodniki. Wreszcie dojeżdżacie na sam środek. Jest to dość spory rynek, na jego środku jest fontanna. Obok niej ustawiony jest podest. Za podestem stoją dwa powozy, takie jak wasz, lecz już puste. Przed podestem ustawiony jest tłum ludzi, na podeście stoi dwóch ludzi. Jeden jest ubrany w ładną, purpurową szatę, trzyma jakiś papier w ręce. Drugi ma maskę, jest dość silnie zbudowany. Kiedy podjeżdżacie za podest, wóz się zatrzymuje. Ludzie zeskakują z powozu. Podchodzą na podest, zwracają się do ludzi na nim stojących mówiąc "Przepraszamy za opóźnienie, możemy zaczynać." - mówiąc to wręczają klucze temu bardziej napakowanemu. Podchodzi on do klatki. Teraz widzicie, że jest on ubrany w ciężką zbroję. Podchodzi do klatki, otwiera drzwi, po czym woła: "TY! CZŁOWIEK W ROGU! TY JESTEŚ PIERWSZY! PODPEŁZNIJ NO TUTAJ." Wasz współwięzień powoli pełznie w stronę drzwi od klatki.

hu ehue CZESC! MALIN JESTEM! *staram sie go przytulic, nie wiedzac co robie zarazem staram sie rozerwac liny, bez takiego zamiaru*

Wstaje delikatnie i staram się wpełznąć jak najbliżej wejścia i jakimś sposobem uderzyć brzydala (nie Malina tylko osiłka ^^)

Dumnie podnoszę głowę: "Nikt z rodu Varulfurównie będzie nigdy przed nikim się wił jak robak!"

Malin potyka się o własne nogi. Abaddonowi udaje się wstać, ale zanim podchodzi do osiłka, wasz współwięzień wychodzi z klatki, a ten ją zamyka. Podnosi człowieka i podprowadza go pod kolesia w purpurze. Ten rozwija papier po czym zwraca się do ludu: "Lethard, z miasta Klavert, niegdyś służył w armii cesarskiej, potem oskarżony o zdradę i skazany na kilka lat robót w kamieniołomie. Cena wywoławcza to 250 talarów!" Przez kilka chwil zalega cisza, po czym niechętnie jeden z ludzi w pierwszym rzędzie powoli podnosi rękę. Herold ogłasza "SPRZEDANY!" Jeden z ludzi, który jechał na waszym powozie zabiera więźnia, a nabywca udaje się w ich kierunku. Cała trójka idzie za podest i znika z waszego widoku. Napakowany koleś w masce znów podchodzi do waszej klatki, otwiera ją i woła "TY! TWOJA KOLEJ! CHODŹ TUTAJ!" - zwraca się do Malina.

"Jo? Ale nie nie na salony to jo ni moge, zonka mi zowsze mowilo ze siem upije i tyle z tego bydzie no ale jak pan nalego to dobrzee" staram sie wstac i podac reke facetowi na znak zpzyjaznienia *oczywiscie usmiecham sie jak dziecko i dalej nie jestem swiadom tego co sie dzieje, chce zeby to bylo oczywiste dla innych postaci* no to gdzie mozna sie napic piwka?

Stoję dumnie wyprostowany. Mam podniesioną głowę, jakby wywyższając się. Czekam na rozwój wydarzeń.

Staram się uderzyć osiłka, a jak nie dosięgnę lub nie mogę to po pogryźć

Malin podchodzi do osiłka. Ten nie podaje mu ręki, ale lekko klepie go po plecach zachęcająco i wyprowadza z klatki. Kiedy Abaddon podchodzi, ten oschle mówi "Nie twoja kolej", po czym go odpycha. Zamyka klatkę, podprowadza Malina do Herolda. Ten przemawia: "Krasnolud znaleziony na pustkowiach, przy granicy z krajem południa! Silny i pełen krzepy! Idealny na podstawkę pod doniczkę! Cena wywoławcza to 100 talarów!" - po jego słowach gawiedź rozszalała się, co chwila podbijając cenę. Można było tu usłyszeć "120!", tam znów "140!", podczas gdy tłum wciąż krzyczał, osiłek trzymał Malina, a cała reszta spokojnie czekała na podbicie ceny.

Krzyczę "150!" Po czym wybucham śmiechem

Smieje sie sam do siebie "Hue hue hue" zwracam sie do kolesia ktory prowdzi aukcje "a to o co sie oni targujo o jokiegos krasnala do ogrodu hue hue" nie zwracajac uwagi na osilka staram sie zejsc z podestu "jakas tawerna tu jest? sucho w gebie mom dlugo zem nie pil"

Dalej stoję na baczność i w ciszy. Myślę o moich przodkach, o honorze i o planie na najbliższe kilkanaście minut. "Krasnoludy lepiej traktują konie pociągowe" -rozmyślam

Niestety, Malin nigdzie się nie wybiera. Osiłek trzymając go tylko się śmieje. Nachyla się i mówi "zabawny człek z Ciebie, gdybym mógł, sam bym Cię kupił!" Tłum dalej się licytuje, nagle wychodzi z niego odziany w lśniącą zbroję i w zielony płaszcz mężczyzna, Cesarski, ma dumne rysy twarzy, a na głowie szlachecką czapkę. Mówi grubym, donośnym głosem: "Daję tysiąc pięćset talarów za całą trójkę!" Tłum zamilkł. Herold oraz dwóch mężczyzn w czerwonych czatach popatrzyli na siebie, odwrócili się na chwilkę, zaczęli szeptać, potem odwrócili się w stronę tłumu, po czym Herold dumnie, głośno wygłasza "SPRZEDANE! Sprzedane Hrabiemiu Manheartowi! Koniec na dziś, zapraszamy za tydzień na kolejny targ!" Osiłek otworzył klatkę po czym wepchnął Malina z powrotem, zaraz potem szczelnie ją zamknął i oddał klucze mężczyźnie, który was kupił. Tłum zaczął się rozchodzić, robiąc hałas. Widzicie jak herold i ludzie na podeście rozmawiają z Hrabią, ale nie wiecie o czym. Po kilku chwilach siada on za lejcami wozu i pogania konie, zaczynacie powoli odjeżdżać z placu.

"Hallllo? Kim jesteś? Mógłbyś mnie wypuścić z tej klatki, bo tu capi wódą!"

Rozgladam sie "no to ni mo tawerny? cholera co to za miasto! Panie hrabia ma pan piwo?"

"Kim jesteś, o zacny hyrrabio Manharcie" -mówię jak najbardziej prześmiewczo, jak potrafię- "że możesz wykupić czyjeś istnienie!? Co zamierzasz, o wielki!?"

Hrabia zwraca się do was:
"Spokojnie, zaraz porozmawiamy. To tylko kawałek drogi." Nie wyjeżdżacie z miasta, jedziecie jedynie w inną jego część. Jesteście w zachodniej części najbardziej zewnętrznego pierścienia. Wjeżdżacie na teren jakiejś posesji. Jest to dość spora posiadłość, ładnie zadbana. Po przejechaniu przez bramę, dwóch strażników zamyka ją. Zatrzymujecie się zaraz pod wejściem do budynku posiadłości. Hrabia zsiadł z powozu, wtem pojawił się u jego boku jakiś człowiek. Hrabia podszedł do niego, przywitał się, po czym powiedział mu "Witaj Xert! Przywiozłem dziś kolejnych trzech. Chyba coś z nich będzie. Masz tu klucze Daj im jakieś ubranie, zawołaj też resztę i za dziesięć minut widzimy się wszyscy razem przy stole. Do zobaczenia." - po tych słowach wszedł do posiadłości. Mężczyzna, z którym rozmawiał, podszedł do klatki. Był ubrany w jasnobrązowy mundur, na głowie miał futrzaną czapkę. Otworzył drzwi do klatki, wszedł do niej, po czym bez żadnych obaw czy skrupułów podszedł do was i wyciągnąwszy nóż z kieszeni rozerwał krępujące was liny, łącznie z tymi na skrzydłach Abaddona. Potem wychodząc z klatki, powiedział "Nazywam się Xert, jestem prawą ręką hrabiego Manhearta, chodźcie za mną." Po tych słowach pomaszerował do bocznych drzwi posiadłości, ale powoli, czekając na was.

Idę niepewnym, lekko chwiejnym krokiem. "A dokąd zmierzamy? Nie pamiętam kiedy ostatnio jadłem. Macie tu indyki?"

"Powiedz mi, co ze mną zamierzasz! Jeśli mam być twoim niewolnikiem, szykuj się do walki!" - zaciskam pięści

wychodze z klatki przepychajac sie staje przed posiadloscia rozgladam sie i mowie "no w tej chalupie piwo musi byc!" rozgladam sie do okola i przygladam sie Xertowi

Xert zwraca się do was: "Zaraz wszystkiego się dowiecie od hrabiego we własnej osobie. Najecie się też do syta. Póki co, chodźcie, dam wam jakieś ubrania, bo w tych rzeczywiście wyglądacie jak niewolnicy." Po tych słowach otworzył drzwi i wszedł do środka.

Idę za dziwnym facetem.

ide za nim, moje kroki przypominaja kroki dziecka, jestem ciekawy i rozgladam sie dookola posesji "no a jak sie taki hrabia dorobil tego szystk... a piwo" jest?

"Honorowy krasnolud nie angażuje się w nic niejasnego i nieprzejrzystego, bo wie że KTOŚ może mieć mroczne zamiary. Mów teraz!"

"Honorowy krasnoludzie. Nie wiem co Hrabia zamierza. Musi sam Ci to powiedzieć. Tak czy siak i tak stąd nie wyjdziesz, brama jest zamknięta. A napić i najeść, to byś się chyba chciał, czyż nie?"

"Nie gadaj krasnoludzie tylko się rusz!" Idę dalej, lekko opieram się na ramieniu Malin'a

mowie glosno jak dziecko "JA CHCE PIC JA CHCE!" biegne szybko w pierwszy lepszy korytarz i rozgladam sie za jadalnia

"chciałem wyzwać cię na pojedynek, jednak tylko ze względu na moich kompanów odpuszczę ci tym razem." -patrzę na niego poważnie i idę za nim

Wchodzicie za Xertem. Jesteście teraz w małym pomieszczeniu, mniej więcej sześć na sześć metrów. W pomieszczeniu tym ulokowane są rozmaite skrzynie pozamykane na kłódki oraz drzwi na przeciwko. Xert otwiera jedną ze skrzyń, wyjmuje coś po czym z powrotem ją zamyka. Podchodzi do was wręczając każdemu lniane koszule, lniane spodnie, oraz skórzane buty. Potem otwiera drzwi kluczem i mówi: "Chodźcie dalej za mną."